Depresja u dzieci jest takim zagadnieniem, które dopiero relatywnie niedawno przykuło do siebie uwagę środowisk psychologów i psychoterapeutów. Oczywiście wynika to między innymi z faktu, że dzieci nieco inaczej demonstrują swoje konkretne stany emocjonalne. Dobitnym przykładem takiego stanu rzeczy jest anhedonia — niezdolność do odczuwania przyjemności płynącej z różnorakich doświadczeń życiowych. W przypadku dorosłych przejawia się ona w braku ochoty na seks, natomiast w przypadku dzieci – na niemożności celebrowania typowych dla tego wieku zabaw. Zastanówmy się zatem, czym charakteryzuje się depresja u przedszkolaków.
Najbardziej sugestywne objawy depresji u dzieci w wieku przedszkolnym
Podobnie jak u adolescentów i osób dorosłych znamiennym sygnałem depresji u dzieci w wieku przedszkolnym jest długoterminowe obniżenie nastroju. Oczywiście sprowadzenie symptomów depresji jedynie do tego elementu byłoby sporym niedopowiedzeniem. Warto zwrócić uwagę przede wszystkim na fakt, ze przedszkolaki dotknięte depresją bardzo łatwo ulegają negatywnym emocjom, co przejawia się na przykład w płaczliwości i wybuchowości. Znakiem ostrzegawczym jest również wycofanie się dziecka z różnorakich aktywności społecznych oraz zaprzestanie rozwijania zainteresowań, które do tej pory były dla dziecka źródłem autentycznej radości.
Jak skonfrontować się z problemem depresji u dziecka w wieku przedszkolnym?
Na sam początek warto pobudzać w dziecku umiejętność czegoś, co psychologowie zajmujący się poradnictwem osób dorosłych – na przykład w poradni Harmonia LUX MED (https://harmonia.luxmed.pl/)– określają jako zarządzanie emocjami. W przypadku kilkuletniego dziecka warto zadbać o takie podstawy jak nazwanie zrozumienie i wyrażenie emocji. Z pomocą w tym względzie przychodzą filmy edukacyjne i literatura dziecięca z motywem psychologicznym. Abstrahując od tego, warto zachęcać dziecko do regularnej aktywności fizycznej, dzięki której dałoby ono upust swoim silnym emocjom. Nieocenionymi sojusznikami w batalii o zdrowie psychiczne dziecka są również odpowiednio zbilansowana dieta oraz regularny tryb życia codziennego. Ponadto wartościowym rozwiązaniem jest włączanie dziecka w obowiązki domowe i częstsze wspólne spędzanie czasu.
Oczywiście każdy przypadek należy traktować indywidualnie. Każde dziecko ma bowiem unikalną osobowość i funkcjonuje w konkretnym otoczeniu. Z tego powodu cennym wsparciem okazuje się często konsultacja ze specjalistą takim jak psycholog lub psychoterapeuta, na przykład poprzez dziecięcy telefon zaufania.
